ლეგენდის თანახმად, თბილისის ტერიტორია ტყით ყოფილა დაფარული, ქართველ მეფეს (ერთ-ერთი ვარიანტით,ვახტანგ გორგასალს) ნადირობის დროს შველი დაუჭრია, შველი ცხელ წყაროში განბანილა და განკურნებული გაქცევია მონადირეებს (სხვა ვარიანტით, მეფის მიმინო თავს დასცხრომია ხოხობს, ფრინველები ცხელ წყაროში ჩაცვივნულან და გაფუფქულან). ცხელი წყლის სამკურნალო თვისებებისა და ადგილის ხელსაყრელი მდებარეობის გამო მეფეს ტყე გაუკაფავს და ქალაქი გაუშენებია. „თბილისი“ — „თბილი“ (ძვ. ქართულად „ტფილი“) მინერალური წყაროების გამო უწოდეს ქალაქს. შემდგომში ამ ადგილზე გოგირდის აბანოები გაშენდა. აღნიშნული ადგილი თბილისის ისტორიული უბანი —აბანოთუბანია
არქეოლოგიური გათხრებით დასტურდება, რომ თბილისის ტერიტორია დასახლებული ყოფილა ჯერ კიდევ ძვწ აღ უძველესი წყაროსეული მოხსენიება განეკუთვნება საუკუნის II ნახევარს, როცა ამ ადგილებში მეფე ვარაზ-ბაკურის დროს ციხე ააგეს. IV საუკუნის დასასრულს თბილისი სპარსეთის მოხელის — პიტიახშის რეზიდენცია გახდა. Vსაუკუნის შუა წლებიდან კვლავ ქართლის მეფეთა ხელში გადავიდა. ვახტან გორგასალმა აღადგინა და გააშენა, ამიტომ იგი მიჩნეულია ქალაქის დამაარსებლად. ზოგიერთი ისტორიკოსის მტკიცებით მეფე ვახტანგ გორგასალი (რომელიც V საუკუნის მეორე ნახევარში მეფობდა) სინამდვილეში ქალაქის აღორძინებასა და აღმშენებლობაშია პასუხისმგებელი, მისი დაფუძნების ნაცვლად. ისტორიული წყაროების მიხე-დვით, პირველი საცხოვრე-ბელი კერა თბილისში გოგირ-დის ცხელი წყაროების ტერი-ტორიაზე გაჩნდა, სწორედ აბა-ნოთუბნიდან დაიწყო ქალაქის ეკონომიკური აყვავება, ჩამო-ყალიბდა ნაგებობათა არქიტე-ქტურული სახე, განვითარდა ხელოვნება. აბანოთუბნის მთა-ვარ გზატკეცილს მეფისნაცვალ მიხაილ ვორონცოვის სახელი ერქვა, რომელსაც მოგვიანებით, გორგასლის ქუჩა ეწოდა. გზატკეცილი დღევანდელი გორგასლის მოედნიდან იწყებოდა, `შუა ბაზრის ქუჩის’ (დღევანდელი ლესელიძის) გაგძელება იყო. სწორედ ამ ქუჩის გაყოლებაზე მდებარეობდა გოგირდის ცხე-ლი წყლის აბანოები, ქარვასლა, ყავის ქარხნები, ჩაიხანა, რეს-ტორნები და მაღაზიები.
სხვადასხვა დროის გეოგრაფები და მოგზაურები თბილისს, როგორც მრავალი სიმდიდრის მქონე, `საკვირველნაშენ’ და `საოცარ’ ქალაქად ახასიათებ-დნენ. გოგირდის აბანოების სამკურნალო თვისებების შესა-ხებ არაერთი საინტერესო ცნობა უცხოელთა ჩანაწერებმაც შემოგ-ვინახეს. XVII საუკუნეში საქართველოში ჩამოსული რუსი ვაჭარი ვასილ გაგარა წერს: ,იმ წყაროებზე ძალიან ლამაზი პალატებია აგებული, ცხელ ჭებში ბანაობენ ქრისტიანები და მაჰმადიანები.’
თბილისში არსებულ შესანიშ-ნავ ნაგებობებზე, ბაზრებსა და აბანოებზე საუბრობს ფრანგი მოგზაური შარდენიც.
ვახუშტი ბატონიშვილი კი თბილისს შემდეგნაირად აღ-წერს: `კედლებიდან ცხელი წყალი უზარმაზარ საბანაო ნაგებობებში და აუზებში განუწყვეტლივ ჩაედინება’.
ალექსანდრე პუშკინმა 1829 წელს თბილისში ყოფნისას, ორბელიანების ჭრელ აბანოებში იბანავა და თავისი შთაბეჭდელებები შემდგომ ვრცლად გადმოსცა ნარკვევში ,,მოგზაურობა არზრუმში”.